Ενδοσχολική Βία

Η ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗ  ΒΙΑ  ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ  ΤΩΝ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ  ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑΣ

Η εκφοβιστική και επιθετική συμπεριφορά παιδιών εναντίον συμμαθητών τους ,

αποτελεί ένα πολυδιάστατο και πολύμορφο φαινόμενο , που ταλανίζει την καθημερινότητα μας.

 Όλα ξεκινούν ως «χάριν αστεϊσμού , όμως τα παιδιά παρεκτρέπονται και η κατάσταση δυσχεραίνεται όλο’ ένα και περισσότερο.

Είναι ευρέως γνωστό, ότι κατά την εφηβική ηλικία, η προσωπικότητα του ατόμου παραμένει ευμετάβλητη, γ’ αυτό το λόγο, είναι πιθανόν ,ένας νέος να υφίσταται και πολύ πιο πιθανόν να ασκεί σωματική και ψυχολογική  βία σε κάποιον που θεωρεί υποδεέστερο, είτε λόγω της θρησκείας του είτε της εθνικότητας του, είτε της εμφανίσεώς του. Η ενδοσχολική βία έχει τα θεμέλια της  σε προσβλητικές εκφράσεις και βωμολοχίες, που αποσκοπούν στον στιγματισμό ενός παιδιού ,στον υποβιβασμό αυτού και εν’ τέλει στην περιθωριοποίηση και  αποκλεισμό του, απ’ τις παρέες. Το παιδί που δέχεται τέτοιου είδους βιαιότητες, υφίσταται πνευματική μονομέρεια, αδράνεια και νωθρότητα. Δημιουργεί ένα δικό του κόσμο, βυθισμένο στο σκοτάδι, τη μοναξιά και το ψυχικό μαρασμό.

Συγχρόνως, στερείται κοινωνικοποιήσεως, αυτοπεποίθησης, ασφάλειας, σιγουριάς και το κυριότερο, στερείται αγάπης.  

Οι φίλοι γι’ αυτόν ,αποτελούν «ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΟΣ», αφού οι πάντες και τα πάντα τον χειραγωγούν, τον “βιάζουν”  σωματικά και πνευματικά. Αισθάνεται ότι είναι ένα ασήμαντο « Σκουπιδάκι ». Όταν μένει μόνος του, οι σκέψεις του  επισκιάζονται απ’ τις  βιαιότητες, που υφίσταται καθημερινά .Αυτό το παιδί δε βρίσκει το παραμικρό ενδιαφέρον στο οτιδήποτε .Τυραννιέται από εφιάλτες. Συμπεριφέρεται αλλόκοτα στο στενό οικογενειακό του, περιβάλλον.

Όμως, η κάθε του ενέργεια είναι απολύτως δικαιολογημένη επειδή το συναίσθημα που εξουσιάζει τον εσωτερικό του κόσμο είναι η θλίψη. Παρ’ όλα αυτά, κανένας απ’ τους θύτες, δε συμμερίζεται τη ψυχική συντριβή που προκαλεί στο έρμαιο κ θύμα του. Κανένας, δε μπορεί να καταλάβει ότι “δολοφονεί” μια ανθρώπινη ψυχή.

Στην πραγματικότητα , είναι μια θεωρητικά ανεπιτυχής απόπειρα δολοφονίας, κατά την οποία ο εγκληματίας, δίχως ίχνος ανθρωπιάς και ευαισθησίας, σηκώνει το  όπλο, πατάει τη σκανδάλη αλλά η σφαίρα δε βρίσκει στόχο. Αν το δούμε πρακτικά, θα καταλήξουμε στο ότι ο φόνος διαπράχτηκε και ήταν ψυχικός. Ήταν ο “φόνος” της καρδιάς. Όλοι θα λέγαμε, ότι το θύμα αφού αναπνέει, ζει.

Αλλά δεν είναι έτσι! Δε ζει, γιατί κάποιος στάθηκε εμπόδιο. Το θύμα  όντως, γλίτωσε! Κέρδισε το θάνατο, αλλά όχι τη ζωή.

Βρίσκεται φυλακισμένος πίσω  απ’ τα σίδερα του πόνου. Όλη του η ζωή , είναι παγιδευμένη στην ίδια αποτρόπαια σκηνή. Στη σκηνή  που σώθηκε το σώμα του, αλλά η καρδιά του άφησε τη “τελευταία της, πνοή”. Είναι αλήθεια, ότι κανείς δε μπορεί να αισθανθεί , να καταλάβει και να νιώσει την οδύνη , ενός θύματος ενδοσχολικής βίας, εάν δεν έχει βρεθεί  στη ίδια ψυχοφθόρα και αλλοτριωτική θέση.

Απ’ την άλλη πλευρά, οι θύτες αποτελούν αρρωστημένες προσωπικότητες, που χρήζουν βοήθειας. Εγκληματολογικές έρευνες έχουν δείξει, ότι το επιθετικό παιδί, στο χώρο του σχολείου ,είναι ο αυριανός άντρας, που θα κακοποιεί και θα γρονθοκοπεί τη σύζυγό του. Ακόμα, πολλοί είναι εκείνοι οι παράγοντες που συντελούν στην άσκηση ψυχο-σωματικής βίας από  ένα παιδί σ ’ένα άλλο.

Συνήθως υπαίτιοι είναι οι φορείς κοινωνικοποιήσεως, όπως το σχολείο , η οικογένεια και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Διαστρέφεται το ήθος του παιδιού, το οποίο  εξοικειώνεται με τη βία, την ανισορροπία, τη δυσαρμονία και τη διαφθορά. Γενικότερα απευαισθητοποιείται αφού η άσεμνη συμπεριφορά και βιοπραγία απέναντι σε κάποιο  συμμαθητή του, αποτελεί για αυτόν, ρουτίνα.

Για το παιδί αυτό, οι ηθικές αξίες είναι κάτι πρωτάκουστο. Συμπερασματικά, σε κάθε περίπτωση,  θύτης και θύμα, χρήζουν βοήθειας.

Το βίντεο που ακολουθεί εχει δημιουργηθεί με έργα από μαθητές του σχολείου μας:

                                                    
                                                              Κείμενο: Φράγκου Χριστίνα Β6
                                              Δημιουργία Βίντεο: Πολυχρονόπουλος Αλέξανδρος Β6